از «چشمهعلی» راهپلهها و نوک دژ را به راحتی میتوان دید، حتی از همان مسافت دور، تعداد کسانی را که از پلهها بالا میروند هم میتوان شمرد. اما انگار این یادگار اشکانیها بیپناهتر از آن است که به جز ماشینآلات روغنی، کثیف و سنگین کارخانههای اطرافش، توجه دیگری را به خود جلب کرده باشد
به گزارش ایسنا، شاید بتوان به تعداد انگشتانِ یک دست، برای توجه به آثار باستانی ری قدمت گذاشت، توجهی که زنگِ هشدارها را برای جلوگیری از هر نوع تخریب به صدا درآورده و حتی باعث شده برای یکی دو بنای باستانی این شهر چند هزار ساله هم بلیت ورودی از گردشگران گرفت، اما انگار هنوز «رشکان» ۲۳۰۰ ساله، به ارزشی که برای آن؛ چنین تکلفی را ایجاد کند، نرسیده است. یا شاید مالکِ شخصی دژ، هنوز نمیداند چه گوهری در اختیار دارد که بخواهد آن را همپایهی یکی دو بنای انگشتشمار شهرش برساند.
غربت این اثر چند هزار ساله به حدی است که شش سال پیش و در زمان عبور بزرگراه امام علی (ع) هم هیچ صدایی از آن در نیامد وقتی بخشی از ترانشههای باستانشناسانی که هفتاد سال پیش در این محوطهی باستانی به دست آورده بودند را زیرخروارها خاک پنهان کرد.
